Strefy bezpieczeństwa, w których ryby czują się względnie spokojnie nazywamy stanowiskami lub ostojami ryb. W przekładzie na ludzkie sytuacje można by je uznać za adres stałego zamieszkania. Odkryć je i dotrzeć do nich z wędką oznacza znaleźć właściwe łowisko pasujących do niego ryb. Stanowiska nie są zwykle identyczne z żerowiskami – fragmentami siedlisk, gdzie ryba najłatwiej i najobficiej zdobywa pokarm. Żerowiska, to po stanowiskach drugi adres ryb i drugie miejsce ich nieprzypadkowego łowienia. Jeżeli się zdarzy, że oba znajdują się w tym samym miejscu, wówczas mamy do czynienia z łowiskiem wręcz doskonałym. Częściej jednak bywa inaczej)a mianowicie żerowiska znajdują się w strefie dużych dla ryb zagrożeń, np. na przybrzeżnych płyciznach, w otwartych zatokach itp. Przymuszone koniecznością, ściągają tam w godzinach głodu. Zwykle jednak wybierają porę dającą poczucie najmniejszego zagrożenia, a więc nocą lub przy zmatowiałej od wiatru wodzie. Nasyciwszy się, porzucają żerowiska i odchodzą w miejsca bezpieczne. Jeżeli ich nasycenie nie jest pełne, nie przestają żerować dalej, w swoich ostojach, lecz jest to żer już nieaktywny, sprowadza się bowiem do chwytania pokarmu przypadkowego. W następnej porze apetytu znowu wracają na żerowiska.

Więcej o…
Czy poznanie temperatury tarła ma jakiekolwiek praktyczne znaczenie dla wędkarza?… Pomyślmy i osądźmy. Otóż wydaje się pewne, że jakakolwiek ?dobrze rozumiejąca swój interes” ryba powinna – niezależnie od okoliczności – korzystać z każdej okazji spotkania z pokarmem. Gdyby tak było istotnie, odczuwałby to pozytywnie wędkarz, a wykres jej żerowej aktywności przypominałby wysoko wyniesioną nad zerowy poziom linię poziomą albo przynajmniej szeroko zakreślony łuk. Tymczasem okazuje się, że taką regularność zniekształcają różne przyczyny. Wśród nich właśnie rozród. Działa on na aktywność żerową wszystkich ryb dość typowo. Ryby dojrzewające do rozrodu zaczynają okazywać wyraźnie zwiększone zainteresowanie pokarmem, gdyż ich organizmy domagają się obfitszych dostaw budulca niezbędnego do wytworzenia całej masy komórek rozrodczych. W rezultacie wiecznie głodne przyszłe tarlaki, a szczególnie sztuki przygotowujące się do tarła po raz pierwszy, stają się łatwym łupem wędkarza. Ilustrując pobudzoną bliskim rozrodem aktywność żerową należy zaznaczyć, że odpowiadający okresowi przed godami odcinek linii krzywej wybrzuszy się ostro w górę, a przynajmniej wzniesie się rozciągniętą falą, co zależy od tego, ile czasu wiosną ryba może przeznaczyć na przygotowanie się do godów.