Właściwym dla niej pokarmem są padające z powietrza owady, czyli tzw. pokarm powietrzny. Eksploatują tę strefę głównie ukleje oraz polujące na nie bolenie. Okresowo pojawiają się tu jażie, młode klenie i jelce. Strefa śródroślinna . Jest to bogata, ?pionowa” strefa żeru; pionowa, ponieważ tworzą ją skupiska łodyg i liści roślin, na których i wśród których bytują drobne zwierzęta, stanowiące pokarm ryb, oraz glony. Do gatunków żerujących w tej strefie w dzień należy przede wszystkim płoć i wżdręga, a przy nich młodzież wielu innych gatunków; w letnie noce żerują tu duże ryby karpiowate i węgorze. Często spotyka się tu także raka pręgowanego. Strefa pogranicza nurtu. Przylega ona bezpośrednio do strefy śródroślinnej i stanowi rejon polowań z przyczajenia lub z ruchu drapieżników dziennych oraz nocnych. Drapieżniki ściągają tu za karpiowatą drobnicą i zwierzętami ziemnowodnymi. Strefa przydenna. Obejmuje ona powierzchnię dna kilku typów oraz przyległą do niego warstwę wody. Bazę pokarmową stanowią rośliny i najmniejsze zwierzęta bytujące na kamieniach, a także większe zwierzęta bezkręgowe żyjące na powierzchni dna lub w jego szczelinach, drobne ryby przydenne, minogi i wreszcie pokarm przypadkowy, nanoszony w koryto z innych stref i spoza rzeki. Strefę przydenną eksploatują we właściwy sobie sposób: świnki, klenie, jelce, sandacze i miętusy.

Więcej o…
Już wcześniej zauważyliśmy, że ryby podzieliły się na dwie wielogatunkowe rzesze, z których jedna składa ikrę na dnie twardym, a druga powierza swą progeniturę roślinnej podściółce. Podział ten, zbyt prosty, aby był wolny od wyjątków, nie wyczerpuje świadectw mówiących o uzależnieniu rozrodu ryb od sytuacji środowiskowej w rzece. Zauważyliśmy też, że w miarę schodzenia w dół piętrami rzeki, od zimnych źródeł do ciepłych ujść, niektóre gatunki zatrzymują się na pewnych granicach, których nie przekraczają. Mówiliśmy wówczas o temperaturze wody, o wielkości jej odchyleń oraz – na przykładzie pstrąga potokowego – o tym, że okresowe nagrzewanie się wody może ograniczać zdolność ryb do żerowania, a nawet przerywać. Teraz wolno nam się domyślać, że cieplna charakterystyka rzeki ma wpływ nie tylko na żerowanie, lecz również umożliwia lub uniemożliwia realizację rozrodu. Tak jest w istocie, gdyż każdy gatunek ryb cechuje właściwy mu zakres temperatur optymalnych do rozrodu, a w nim – temperatura tarła. Tylko wtedy, kiedy temperatura wody w rzece mieści się w określonych dla gatunku granicach, ryby są zdolne przystąpić do rodzicielskich obowiązków, a zapłodniona ikra oraz wyklute z niej larwy rozwijają się prawidłowo.